Tattoo

Na het onverwachte overlijden van David Bowie begon bij mij het idee te ontstaan om een tattoo te laten zetten gewijd aan mijn held. Dan begint het dus met nadenken wat je zou willen, zoeken op internet en heel veel tattoos zien. De meeste spreken mij niet aan maar zo af en toe komt er iets langs wat iets meer bij me oproept. Al gauw wordt duidelijk dat ik een tattoo wil die speciaal voor mij getekend is. Welke kant het op moet weet ik dan ook een al beetje.

Dan kom ik op een gegeven moment op de site van de Ink Society in Utrecht en daar vind ik precies wat ik zoek.

Wietske de Blauw van de Ink Society maakt tattoos die meer illustraties zijn, dat is een andere liefde van mij. Haar losse tekenstijl en kleurgebruik spreken me meteen aan.

In juni 2017 schrijf ik mijn eerste mail en aangezien Wietske op dat moment al vol geboekt was kwam ik op een wachtlijst terecht, na veel geduld kreeg ik in mei dit jaar bericht dat ik mijn wensen kenbaar kon maken.

Een mail gestuurd met mijn motivatie en ideeën en foto's als inspiratie omtrent de tattoo.

Op 25 juli ben ik in Utrecht kennis gaan maken met Wietske en we hebben een goed gesprek gehad over wat ik voor ogen had, maar ook wat Wietske voor ideeën had. Het klikte dus meteen goed en we hebben een afspraak gemaakt voor de eerste sessie eind september. Een week voor die tijd kreeg ik een schets met het ontwerp.

Ik was meteen verkocht..

27 september was de eerste sessie, ter plekke werd er nog het een en ander aangepast zodat de tattoo een stuk groter werd dan dat ik eerst had bedacht. Maar omdat ik alle vertrouwen had in Wietske en ook het hele proces van het ontstaan van de tattoo mij aansprak ging ik mee in haar idee.

In het ontwerp komen voor mij belangrijke dingen en betekenissen terug, de tekst van Blackstar zoals in de oude Elvis song. Een song die dus gaat over de naderende dood. Wetende van de connectie Elvis- Bowie is dit geen toeval. De tranen spreken voor zich; de kruisjes zowel sterren als een verwijzing naar het geloof.

De eenzame ruimtereiziger in zijn cabine, zoals ik mij vroeger een "stranger in a strange land" kon voelen. Zoals Wietske dat later noemde een story telling tattoo.

Eind november is de kleur aan gebracht, vooraf was ik al helemaal gelukkig met de lijntekening maar de kleur bracht alles bij elkaar en maakte het geheel echt af.

Ik verheug me nu al op de zomer en de dagen dat ik in een shirt met korte mouwen kan showen met mijn tattoo.

P.S. ik denk nu toch stiekum al over iets dat op mijn andere arm zou moeten komen, het klopt dus dat tatoeages een verslaving zijn.