Something Happened on the day he died

8 januari zou David Bowie 70 zijn geworden. Maar dat mocht dus niet zo zijn. Twee dagen na het uitkomen van het album Blackstar overleed hij.

Als één feit mij het afgelopen jaar heeft bezig gehouden is het wel dat feit. Als een rode draad door de afgelopen jaren is zijn muziek voor mij een leidraad geweest. De teksten, zijn uitstraling en interesses, nieuwe artiesten, schrijvers en kunstenaars leerde ik kennen uit interviews met David.

Zijn overlijden drukt ook een stempel op mijn gevoel over ouder worden en de gedachte er op enig moment niet meer te zijn. Altijd was er de inspiratie van iemand die 11 jaar ouder was als ik, die nog midden in het leven stond. Zijn looks, zijn muziek, geen oude man maar iemand die volop aanwezig was.

“Als hij er mee weg komt dan kan ik het ook”.

Die gedachte hield me op de been. Nu voelt het verschil van 11 jaar akelig klein. Nog maar 11 jaar dan ben ik ook op weg naar de 70.

In ‘75 begon mijn liefde voor de muziek van Bowie. Ik voelde mij af en toe een “stranger in a strange land”, een buitenstaander of observateur in een wereld waar ik nooit in zou passen. Thomas Jerome Newton was iemand die ik kende, iemand die ik zou kunnen zijn. Ik was 18 en voor mijn gevoel had ik nog maar een paar jaar. Als ik eenmaal 25 of 30 zou zijn dat was het wel voorbij, dan kwam je in het keurslijf van de maatschappij. Gelukkig kwam Bowie elke keer weer met iets nieuws en spannends en elke keer kreeg ik voor mijn gevoel weer een paar jaar respijt.

Nu in 2017 staat de tijd stil en kunnen we alleen nog maar terug kijken op wat hij ons nagelaten heeft. Al die mooie en betekenisvolle muziek en teksten.

Daar leren we uit dat we ons leven toch echt zelf zinvol moeten maken en zelf doen wat we vinden wat nodig is. Niet de maatschappij of onze omgeving, de publieke opinie maar wijzelf bepalen wat goed voor ons is.

LOVE ON YA XXX