Gevoelige zaken

Jaap Pekelaer
30 jan 2018
2 minuten om te lezen

Dat je 42 jaar geleden een debuut album koopt van een bandje uit Haledon USA, en dan na zoveel jaar gewoon daar een hoofdstuk aan toe kan voegen met hun laatste album. Inmiddels zijn we allemaal ouder en wijzer geworden maar die muziek blijft toch best lekker.

Het gaat hier om The Feelies, om subtiele gitaarrock en om hun eerste album Crazy Rhythms. Muziek krant Oor is enthousiast en plaatst in mei '80 een interview en een positieve recensie.

De muziek klinkt simplistisch en uitgekleed tot het allernoodzakelijkst. Rock is passie en de rest in nonsense, liedjes beginnen en drammen door tot het genoeg is geweest, een opbouw in refrein en couplet is niet echt noodzakelijk dus. Ook de grens tussen vocaal en instrumentaal is vaag. Daardoor verdwijnt je gevoel voor tijd, liedjes lijken eindeloos door te gaan maar duren maar een paar minuten of andersom.

Hun laatste plaat klinkt heerlijk gedetailleerd wat minder nerveus maar nog wel lekker veel gitaar. Een mooie soundscape (dat zijn de geluiden uit het dagelijks leven om ons heen) nog steeds kan je horen waarom de mannen van R.E.M het debuut album als een van hun inspiratiebronnen noemden. Lou Reed was ook al gek van ze, hij noemde ze ‘de enige band die weet hoe je met gitaren moet omgaan’. In Gone Gone Gone hoor ik zowaar de geest van Brian Eno langskomen. Lambchop operereert ook ergens in dit grijze gebied in de muziek wereld.

Geef je maar over aan deze plaat, de referenties naar andere nummers liggen op de loer maar je krijgt je vinger er nooit echt achter. Dit is toch echt origineel en het is dus nog steeds mogelijk om iets nieuws te maken in muziek land.

Optreden doen ze bijna niet ,soms een korte uitbarsting van wat concerten in de omgeving van New York, maar europa hebben ze nooit bereikt naar mijn weten, en dat zal ook wel niet meer gebeuren. Maar mij mogen ze er voor wakker maken als ze dan toch besluiten de overtocht te wagen.